Aile kelimesinin sözlük
anlamına bakarsak, “Toplumun en küçük
yapı birimi” olarak karşımıza çıkmaktadır. Fakat şu tabiri de göz ardı
etmememiz gerekir; “Aile toplumun en
küçük faşizan kurumudur. Otorite, yani aile büyükleri, kendi
istekleri -ki çoğu zaman bu istekler toplumun istekleri olarak
karşımıza çıkar- doğrultusunda bir birey yerine kendileriyle aynı düşüncelere,
aynı yaşam tarzlarına ve aynı değerlere sahip bir ‘köle’ yetiştirir.”
Yaşadığımız toplumda bireyin gelişme süreci ve fikir edinmeleri ilk olarak
ailede başlar. Onların yönlendirmesiyle doğru veya yanlış, bir şekilde belirli
bir yaşa kadar geliriz. Bu süre zarfı içerisinde aile büyüklerimizin ve
toplumumuzun bize dayattığı fikirleri doğru olarak kabul ederiz ve bu fikirler
artık bizim salt fikirlerimiz olur. Bu fikirleri en ufak bir sorgulama veya
akıl süzgecinden geçirme gibi bir eylem söz konusu değildir. Eğer olur da bir
sorgulama sürecine girmeye kalkışırsak en küçük faşizan kurumla çatışma
evresine girmiş oluruz.
Toplumumuzda, baskı ve
kabullenmeler yüzünden özgün düşünce ve akıl süzgecinden geçirme olayıyla geç
tanışmış birçok genç bulunmaktadır. Aslına bakarsak bu çatışma sadece bizim
toplumumuza özgü değildir. Rus yazar, Turgenyev’in 1862 yılında basılan “Babalar ve Oğullar” kitabı eski nesil ve
genç nesil arasındaki kuşak çatışmasını çok güzel anlatmaktadır. Fakat toplum olarak
biz, bu çatışmayla yeni yeni tanışmaktayız. Bizden önceki nesil dediğimiz,
ebeveynlerimizin dönemindeki insanlar ve onlardan önce yaşayanlar da yaşam
şartlarının, toplum kurallarının ve aile baskısının şiddetli olmasından dolayı
ebeveynlerinin dediklerini sorgulamadan kabullenmişlerdir. Bu yaşam tarzı bir
süre sonra geleneksel hale gelmiştir. Bu duruma aykırı olan aileler veya
toplumlar yok mudur? Tabii ki vardır. Fakat bizim toplumumuzun genelinde bu
baskıyı fazlasıyla gözlemleyebiliriz. İnternetin yaygın hale gelmesi, üniversiteye
giden, okuyan ve araştıran genç nüfusun çoğalmasıyla birlikte bu çatışmalar baş
göstermeye başlamıştır.
