İş yerine gitmek için
her zamanki gibi otostop çekmeyi planladı fakat zaten yeterince zaman
kaybettiğini fark edip otobüse binmesi gerektiğini düşündü. Otobüs durağının
yanındaki simitçiden simit almak için duraksadı.
-Simit ne kadar?
- 1 TL
-İyi ver 2 tane
bakalım.
Simitçi orta yaşlarda,
kel ve bıyıklı, bütün bunlar yetmiyormuş gibi bir de kısa boylu ve göbekli
ilginç bir insandı. Gregor Hamza, her alınan şey karşılığında illa bir şey
verilmesi gerekliliğine karşı bir yapıya sahip olsa da nasıl olsa bozamaz
diyerek evden çıkarken aldığı borç paradan bir adet 200 TL çıkardı ve simitçiye
uzattı. Simitçi parayı görünce bıyık altından sitem ederek derin bir düşünceye
daldı. Bununla birlikte simitçi, göbeğini kaşıyor, yersiz ve manasız sesler
çıkartıyordu. Durumundan emin olduğu halde sol elini sol cebine götürüp şöyle
bir kolaçan etmeyi de ihmal etmedi.
Bu sırada Gregor Hamza,
daha fazla beni oyalama, madem bozuğun yok neden satışa çıkıyorsun, her gelen
müşterin fakir olup 5 TL ile alışveriş yapacak hali yok ya, yiyeceğimiz iki
lokma simit bu kadar bekletilmez ki gibi şeyler ima eden yüz ifadeleri ve
jestlerle simitçiyi yıldırmaya çalışıyordu. Simitçi nihayet malum bozuğu
olmayan esnaf cümlesini hazırlayarak Gregor’un suratına bile bakmadan;
-Bozuk yok abi, daha
sonra bırakırsın.
Gregor, kişiliğiyle
alakası olmayan bir yaklaşımla ve fakat aslında tam da kişiliğine hizmet eden
cümlelerle durumdan sıvışmaya çalıştı.
-Olur mu yahu, ya
unutursam vermeyi. İyisi mi sen buradan al paranı ben borçlu kalmaktan hiç
hoşlanmam.
- Yok abi ne borcu,
unutursan da helali hoş olsun.
